| Składnia | 2017-12-27 |
| Będę bardzo wdzięczna za pomoc w poniższej kwestii. Czy poprawną wypowiedzią jest: „Święta to rodzina. Nie ma jej tysiące dzieci w Polsce”, czy: „Święta to rodzina. Nie mają jej tysiące dzieci w Polsce”. | |
| Liczebniki tysiąc, milion, miliard użyte w liczbie mnogiej bez poprzedzających liczebników głównych mają znaczenie zbliżone do wiele, dużo, mnóstwo, jak w zdaniach: Tysiące miłośników nart spędza urlop w Alpach Francuskich. Miliony ludzi nie doczekało uwolnienia Europy od totalitaryzmu. Miliardy bakterii zagraża placówkom gastronomicznym. W tych zdaniach czasownik przyjmuje postać liczby pojedynczej. Zgodnie z powyższą regułą, poprawną wypowiedzią będzie: Nie ma jej tysiące dzieci w Polsce (zdanie bliskoznaczne brzmiałoby następująco: Nie ma jej mnóstwo dzieci w Polsce). Gdyby jednak wypowiedź nie była sprecyzowana, czasownik przyjąłby postać liczby mnogiej (Nie mają jej tysiące. Miliony się rodzą. Miliardy zamieszkują). Warto też pamiętać, że gdy mówimy w czasie przeszłym, czasownik występuje w rodzaju nijakim (Cztery tysiące dzieci nie miało rodziny; Trzynaście milionów ludzi mieszkało w tej miejscowości). Natalia Kubicius |
|
| Składnia | 2017-12-27 |
| Dofinansowano ze środków Miasta Gdańsk czy Miasta Gdańska? Która forma jest poprawna? | |
| Nazwa miasta w podanym wyrażeniu powinna wystąpić w dopełniaczu (Miasta Gdańska). Wynika to z obecnej w polszczyźnie zasady, w myśl której połączenie rzeczownika miasto z nazwą tego miasta powinno pozostawać w związku zgody, a więc odmieniamy całe wyrażenie: D. Miasta Gdańska, C. Miastu Gdańsku, B. Miasto Gdańsk, N. Miastem Gdańskiem, Ms. Mieście Gdańsku. Pozostawienie nazwy miasta w mianowniku jest przejawem zbędnego uoficjalniania języka, ten wariant stosuje się właściwie tylko w języku urzędowym. Natalia Kubicius |
|
| Składnia | 2017-12-27 |
| Proszę o pomoc w wyjaśnieniu problemu: otrzymałam wzór zaproszenia, które jest jednocześnie zaproszeniem na Studniówkę i Bal ZSZ. Czy poprawna jest forma „Mam zaszczyt zaprosić na Studniówkę i Bal ZSZ, który odbędzie się…”, czy powinno być „które odbędą się”? | |
| Zgodnie z normą wzorcową polszczyzny w przypadku podmiotu lub dopełnienia składających się z więcej niż jednego wyrazu poprawne jest użycie liczby mnogiej. Konstrukcja z liczbą pojedynczą byłaby prawidłowa, jeśli rzeczowniki byłyby tego samego rodzaju lub drugie wydarzenie (Bal ZSZ) byłoby wyższe rangą; z treści zaproszenia wynika, że wydarzenia (Studniówka i Bal ZSZ) są równorzędne. Nikoletta Strojna |
|
| Składnia | 2017-01-21 |
| Która forma jest poprawna: link, gdzie uzyskam informacje czy link, pod którym uzyskam informacje? |
|
| Najnowsze słownictwo często nie ma jeszcze ustabilizowanej składni. Tak jest w przypadku wyrazu link, o który Pan pyta. Najpierw wyjaśnijmy znaczenie wyrazu link (czy też hiperłącze): ‘element dokumentu elektronicznego łączący jego fragmenty lub odsyłający do innego dokumentu, zwykle zaznaczony innym kolorem, podkreślony lub w postaci rysunku’ („Uniwersalny słownik języka polskiego”). Za hiperonim (wyraz o szerszym znaczeniu) słowa link uznaje się odsyłacz. Moglibyśmy zatem przypisać mu składnię tego rzeczownika, na zasadzie analogii: odsyłacz do = link do innych/dalszych/pozostałych/szczegółowych informacji. Moją propozycję potwierdzają odnotowane w Internecie konteksty, por.: Jak utworzyć bezpośredni link do pliku na Dropboxie? Jak wstawić link do jakiejś strony? W oknie przeglądarki internetowej skopiuj link do wybranej strony, a następnie wklej go do okna rozmowy. Pojawi się link: Wyślij link do płatności w …, po kliknięciu którego wiadomość zostanie wysłana. Karolina Mańczyk |
|
| Składnia | 2017-01-21 |
| Bardzo proszę o wyjaśnienie, czy w zdaniu Mam zamówienie na cztery statki metalu liczebnik cztery został użyty w mianowniku czy w bierniku? | |
| Przypadek liczebnika w podanym przez Panią zdaniu uzależniony jest od przyimka na. To ten wyraz narzuca liczebnikowi i następującemu po nim rzeczownikowi określony przypadek, w którym powinny one wystąpić w zdaniu. Przyimek na, który ‘przyłącza nazwę rzeczy, która jest celem komunikowanej w zdaniu czynności’ („Uniwersalny słownik języka polskiego”) narzuca wyrazom, które pozostają z nim w związku rządku, formę biernika (kogo? co?). Oczywiście analizując wyraz cztery w izolacji (poza tekstem), musimy przyznać, że przybiera on formy tożsame w mianowniku i bierniku. Należy pamiętać, że dopiero kontekst pozwala określić przypadek gramatyczny wyrazu występującego w zdaniu. |
|
| Składnia | 2016-11-08 |
| Proszę o wskazanie, jaka rekcja jest w tym przykładzie. Chodzi mi o zaprzeczone trudno było i łatwo było. Np. Dawniej trudno było znaleźć pracę i Dawniej nie było trudno znaleźć... pracę czy pracy? Czy ma być biernik, bo jest znaleźć, czy dopełniacz, bo jest zaprzeczenie? | |
| W polszczyźnie rząd biernikowy zmienia się na dopełniaczowy, gdy czasownik zostaje zaprzeczony, np. kupuję – kogo? co? – mleko, ale nie kupuję – kogo? czego? – mleka. W podanych przykładach mamy rząd biernikowy przy jednym z czarowników: znaleźć – kogo? co? – pracę, a więc zmiana biernika w dopełniacz mogłaby tu nastąpić, jeśli znaleźć, które wymaga biernika, zostałoby jest zaprzeczone: nie znaleźć – kogo? czego? – pracy. Zdania podane jako przykłady są jednak nieco bardziej skomplikowane, mamy w nich bowiem zaprzeczoną formę osobową było, a to nie powinno wpływać na rekcję znaleźć – kogo? co? Biernik pracę jest tu rządzony bezpośrednio przez znaleźć, a nie przez nie było trudno. |
|
| Składnia | 2016-06-12 |
| Witam serdecznie! Moje pytanie jest następujące: który z poniższych zwrotów jest prawidłowy: 1. Znaczenie argumentu personalistycznego na wiarygodność chrześcijaństwa w literaturze chińskiej czy też 2. Znaczenie argumentu personalistycznego za wiarygodnością chrześcijaństwa w literaturze chińskiej Czy może oba mieszczą się w granicach poprawności językowej? Z wyrazami szacunku Roman |
|
| Żadna z cytowanych konstrukcji nie jest poprawna. W polszczyźnie mamy schemat, który najprawdopodobniej wyraża sens, jaki miałby wynikać z tego zdania: znaczenie kogoś/czegoś (dopełniacz) dla kogoś/czegoś (dopełniacz), np. znaczenie witamin dla zdrowia, znaczenie matki dla dziecka itp. W związku z tym zdanie powinno brzmieć: Znaczenie argumentu personalistycznego dla wiarygodności chrześcijaństwa w literaturze chińskiej. |
|
| Składnia | 2016-06-07 |
| Uprzejmie proszę o pomoc. Które formy są właściwe: Proszę o poinformowanie Główny Inspektorat o wynikach postępowania. Proszę o poinformowanie Głównego Inspektoratu o wynikach postępowania. Proszę poinformować Główny Inspektorat o wynikach postępowania. Proszę o poinformowanie – kogo? co? czy kogo? czego? Proszę poinformować – kogo? co? czy kogo? czego? Z góry dziękuję za odpowiedź. Pozdrawiam, Iwona |
|
| Poprawne gramatyczne wersje to: 1) proszę o poinformowanie – kogo? czego? – Głównego Inspektoratu (rzeczownik odczasownikowy poinformowanie wymaga użycia formy rzeczownika w dopełniaczu); 2) proszę poinformować – kogo? co? – Główny Inspektorat (czasownik poinformować wymaga użycia formy rzeczownika w bierniku). |
|
| Składnia | 2016-05-29 |
| Czy to prawda, że od tego roku poprawna jest też forma pisze w zdanie Na tablicy pisze...? Dotychczas poprawna była forma jest napisane. | |
| Jeśli tylko idzie nam o to, że ktoś pisze na tablicy, to jest to jak najbardziej poprawna forma: Na tablicy pisze Janek, bo pisze Janek, a zatem czasownik pisać musi przybrać formę 3. osoby liczby pojedynczej pisze odnoszącą się do czynności wykonywanej przez osobę. Innej możliwości akceptowalnej w poprawnej polszczyźnie nie ma. O tekście na tablicy nadal mówimy: Na tablicy jest napisane... | |
| Składnia | 2016-05-29 |
| Szanowni Państwo, jak mam powiedzieć: twórców z gminy Nekla czy twórców gminy Nekla? | |
| Twórcy gminy Nekla to określenie nieco mylące, ponieważ ktoś mógłby zrozumieć je jako wskazanie osób, które gminę utworzyły. Precyzyjne jest połączenie twórcy z gminy Nekla. Przyimek z wyraźnie określa w nim pochodzenie osób, o których mowa. |
|
| Składnia | 2016-05-21 |
| Witam Szanowne Grono Ekspertów, mam pytanie, które być może dotyczy różnic miedzy poszczególnymi regionami Polski. Jestem z Wielkopolski, a obecnie mieszkam w Łodzi i przez 40 lat nie spotkałem się z przypadkiem, że ktoś mówi: ktoś / coś od kogoś / czegoś, np. mama od Andrzeja zamiast mama Andrzeja lub ubrania od Viki zamiast ubrania Viki. Znajoma z Opolszczyzny twierdzi, że uczono ją w szkołach właśnie takiej formy od kogoś / czegoś, czyli np. ten srebrny samochód jest od Michała (ja bym powiedział: ten srebrny samochód jest Michała). Czy taka forma wskazująca od kogoś / czegoś jest poprawna, czy raczej powinniśmy używać samego kogoś / czegoś? |
|
| Szanowny Panie, niewątpliwie Pana obserwacja dotycząca regionów Polski jest właściwa. Rzeczywiście dialekty języka polskiego różnią się między sobą wymową, słownictwem i odmianą wyrazów, a także składnią. I właśnie w przypadku relacji posiadania mamy różne struktury składniowe. W języku ogólnym występuje połączenie: rzeczownik + rzeczownik w dopełniaczu, czyli samochód Michała, mama Andrzeja, dom matki. W polszczyźnie istnieją również przymiotniki dzierżawcze wskazujące relację posiadania, jak Pałac Kazimierzowski, dramat Szekspirowski, Sabałowe bajania, poezja Miłoszowa, Zosina chustka, Marysin ojciec, Psałterz Dawidów (= Dawida). Ostatnie dwa przykłady to relikty prostej odmiany przymiotników. W dialektach śląskich (podobnie jak w strukturach języka niemieckiego z przyimkiem von) powszechnie występują połączenia: rzeczownik + przyimek od + rzeczownik w dopełniaczu, czyli książka od brata, matka od Andrzeja. Tak więc znajoma z Opolszczyzny może znać te dialektalne formy, a co do edukacji szkolnej, to mogły się one pojawić jedynie na lekcjach z kultury regionalnej jako przykłady gwarowe. Podkreślić trzeba, że wskazane w pytaniu konstrukcje z od są właściwe i poprawne tylko wtedy, gdy są używane w kontakcie lokalnym, w środowisku gwarowym. W kontakcie ogólnym, ogólnopolskim poprawne są formy niegwarowe, czyli te bez przyimka od. |
|
| Składnia | 2016-05-04 |
| Proszę o poprawną formę dotycząca korzystania z komputera. Mówimy: siedzieć na komputerze czy siedzieć przy komputerze? | |
| Poprawnymi formami odnoszącymi się do pracy z wykorzystaniem komputera jest sformułowanie siedzieć przy komputerze, szukać w Internecie. Zwroty siedzieć na komputerze czy siedzieć na Internecie, szukać na Internecie pochodzą z języka potocznego. Poprawność w podanej frazie burzy czasownik, ponieważ można pisać, zapisać, grać, oglądać coś, instalować coś NA komputerze; nie można jednak na nim siedzieć. „Wielki słownik języka polskiego” w podobnych kontekstach notuje również formy: praca na komputerze, pracować z komputerem. Agnieszka Czichy |
|
| Składnia | 2016-03-26 |
| Która wersja jest poprawna: Nie daj się zwieść pięknymi słówkami czy pięknym słówkom? | |
| Czasownik zwieść (zwodzić) używany jest w znaczeniu «wprowadzić (wprowadzać) kogoś w błąd; oszukać (oszukiwać), omamić (omamiać). Już z samej definicji wynika, że zwodzić można kogoś i czymś, np. Zwodzili interesantów (kogo? – dopełniacz) atrakcyjnymi promocjami (czym? – narzędnik). „Uniwersalny słownik języka polskiego” pod red. S. Dubisza podaje przykłady: Zwieść kogoś pozorami prawdy, fortelami. Zwodzić kogoś obietnicami. Dać się zwieść można natomiast komuś oraz czymś, np. Dał się zwieść (komu? – celownik) pięknej kobiecie oraz Dał się zwieść (czym? – narzędnik) pięknymi słówkami. W zdaniach tych mamy wskazaną osobę, która zwodziła (piękna kobieta), a także to, za pomocą czego można być zwiedzionym (piękne słówka). Z tego wynikałoby, że zgodna z tradycyjnymi, utartymi schematami składniowymi jest wersja Nie daj się zwieść pięknymi słówkami. W zdaniu tym jest wyrażone tylko narzędzie, brak zaś wskazania wykonawcy tej czynności. Druga wersja – Nie daj się zwieść pięknym słówkom – jest nie do końca gramatyczna, ale nie zasługuje, aby ją odrzucić jako bezwzględnie niepoprawną, ponieważ uznać można, że wykonawcą czynności (zamiast osoby) są słowa, słówka… |
|
| Składnia | 2016-03-24 |
| Czy powtórzenie w zdaniu zaimka się jest błędem stylistycznym? Chodzi mi o konkretne sformułowanie w tekście zaproszenia na ślub: „... mają zaszczyt zaprosić do udziału w uroczystości połączenia się sakramentem małżeństwa, która odbędzie się...”. | |
| Czasami się jest konieczne i nie należy go usuwać, ponieważ może to zmienić sens wypowiedzi. Jednoznacznie błędne są zdania podawane jako przykłady w Poradni PWN: Nie da się ustosunkować się. Ośmielam się nie zgodzić się (http://sjp.pwn.pl/szukaj/si%C4%99-powt%C3%B3rzenie.html). Niekiedy, z obawy przed błędem, się bywa niesłusznie usuwane, np. !Zmartwił się, że spóźni lub !Jak się umyjesz, to uczesz (przykłady z powyższego źródła). W „Nowym słowniku poprawnej polszczyzny” pod red. A. Markowskiego czytamy: „Jeżeli w zdaniu (zwłaszcza niezbyt długim) występują dwa czasowniki z zaimkiem się, w drugim z nich można opuścić ten zaimek ze względów stylistycznych: Starał się w niej zakochać (nie: Starał się zakochać się w niej). Bał się nabawić grypy przed wyjazdem (nie: Bał się nabawić się grypy przed wyjazdem)”. W cytowanym tekście zaproszenia można usunąć się bez szkody dla znaczenia, zwłaszcza że wcześniej wymieniane są osoby zapraszające i łączące się sakramentem, poza tym czasownik połączyć w tym kontekście odnosi się do tych osób także w konstrukcji połączyć kogoś z kimś (bez się). |
|
| Składnia | 2016-03-23 |
| Pisze się: ma około pięciu lat czy ma około piec lat? | |
| Przyimek około wymaga użycia dopełniacza, czyli: około (kogo? czego?) pięciu lat. |
|
| Składnia | 2016-03-22 |
| Jaka forma jest poprawna – jest niezbędny do życia czy jest niezbędnym do życia – i dlaczego? |
|
| Orzecznik przymiotnikowy we współczesnej polszczyźnie występuje w mianowniku, a nie w narzędniku. Orzecznik w narzędniku dziś traktowany jako przestarzały, lecz był typowy dla literatury pięknej aż do dwudziestego wieku. Bolesław Prus w „Lalce” pisał jeszcze o pannie Izabeli Łęckiej: „Była młodą i ładną, lecz za mąż nie wyszła”, dziś natomiast norma językowa nakazuje formę „Była młoda i ładna…”. Oczywiście jeśli orzecznik jest rzeczownikiem, występuje w narzędniku, np. była kobietą, lekarką; był mężczyzną, pilotem itd. Współcześnie powiemy więc jedynie jest niezbędny do życia. Jeśli natomiast mamy do czynienia z konstrukcją jest warunkiem niezbędnym do życia, to w niej orzeczeniem imiennym jest już połączenie jest warunkiem, w którym orzecznikiem jest rzeczownik warunkiem w narzędniku. Przymiotnik niezbędny jest tu przydawką określającą rzeczownik warunkiem, a w tej funkcji zgodnie z zasadami składni polskiej musi dostosować się formą do wyrazu określanego, przybiera więc także formę narzędnika. |
|
| Składnia | 2016-03-22 |
| Oddałem tekst do korekty. Zdanie: Głos ten – zważywszy okoliczności – wcale nie zabrzmiał odpychająco korektorka poprawiła, proponując: Głos ten – zważywszy na okoliczności – wcale nie zabrzmiał odpychająco. Czy na okoliczności w tym przypadku jest poprawniejsze niż moje sformułowanie? Zważywszy pochodzi od ważyć, czyli że ważymy na szali coś za i przeciw i zważywszy (okoliczności) oceniamy, że... Z góry dziękuję za ustosunkowanie się do mojej obiekcji! Krzysztof |
|
| Zacznijmy od etymologii. Czasownik zważyć ma formę niedokonaną zważać, którą również należałoby wziąć pod uwagę. Pod uwagę w naszych rozważaniach należałoby wziąć także i uwagę, uważać, a nawet rozważać, rozwagę, bo pamiętać warto, że wszystkie wymienione formy mają związek z przymiotnikiem ważny, który został utworzony od rzeczownika waga zapożyczonego ze staro-wysoko-niemieckiego wāga ‘waga’ przez wiele języków słowiańskich. Jak wiadomo, słowo waga oznacza także ‘ciężar’, co jest kontynuacją znaczenia dawniejszego. Początkowo był to ciężar fizyczny, lecz z czasem określenie to przeniesiono (metaforycznie) na ważność, doniosłość, znaczenie czegoś, co dało początek wielu wyrazom pochodnym tworzonym za pomocą przedrostków, które modyfikowały znaczenie pierwotne, podstawowe. Wiesław Boryś w „Słowniku etymologicznym języka polskiego” w artykule hasłowym omawiającym czasownik ważyć wymienia formy odważyć, podważyć, poważyć, przeważyć, rozważyć, uważać, zauważać, wyważyć, zaważyć, zważyć. Już samo to wyliczenie pokazuje rozpiętość zmian znaczeniowych w wyrazach wyrosłych z tego samego pnia. A do tych zmian czasem dochodziły jeszcze modyfikacje doprecyzowujące znaczenie czasownika w zdaniu, ustalające jego łączliwość z określonymi przyimkami. I tu dochodzimy do Pana wątpliwości. Współcześnie występuje w polszczyźnie różnica znaczeniowa między zważyć – zważać «określić ciężar kogoś lub czegoś za pomocą wagi» a zważać na coś «zwracać szczególną uwagę na coś ze względu na związane z tym konsekwencje, uwzględniać coś, brać coś pod uwagę». „Uniwersalny słownik języka polskiego podaje przykłady: Zważał na poprawność wypowiedzi. W swoim postępowaniu nie zważała na nikogo. Nie zważając na trudności, uczył się pilnie, a także typowe połączenia: nie zważać na czyjeś rady, prośby, przestrogi; nie zważać na czyjeś humory. Konstrukcja z przyimkiem na powstała prawdopodobnie dzięki widocznemu znaczeniu związanym z uwagą, którą się na coś zwraca, a sens tej konstrukcji oddalił się od ważenia ciężaru czegoś. Na koniec warto zauważyć, że interesujące Pana połączenie wymieniony wyżej słownik odnotowuje jako związek frazeologiczny: Zważywszy na... «biorąc pod uwagę» z przykładem: Zważywszy na okoliczności, nie można go winić za podjęcie takiej decyzji. |
|
| Składnia | 2016-03-22 |
| Dzień dobry, czy to zdanie jest poprawnie sformułowane: Choć w szkole już wesoło i kolorowo, my z wytęsknieniem czekamy na dni, kiedy słońce zagości już na stałe? Zdanie pisane w kontekście nadchodzącej wiosny. Nie wiem, czy po przecinku pasuje to kiedy. Z wyrazami szacunku i poważania, Joanna B. | |
| Przecinek jest w jak najbardziej odpowiednim miejscu, bo oddziela dwa zdania składowe w zdaniu złożonym. Kiedy wprowadza zdanie podrzędne okolicznikowe czasu, podobnie jak gdy. Proponowałabym w zdaniu zmienić formę z wytęsknieniem na z utęsknieniem, bo ta jest znacznie częstsza w użyciu, tradycyjna, ugruntowana w polszczyźnie. Poza tym po czasowniku zagości warto byłoby dodać okolicznik, bo konstrukcja jest niepełna, a więc np. zagości u nas. Zagościć to czasownik o znaczeniu «pojawić się, wystąpić», który wymaga określenia miejsca – „Uniwersalny słownik języka polskiego” pod red. S. Dubisza podaje przykłady: Spokój zagościł w moim sercu. Uśmiech nigdy nie zagościł na jej twarzy. Szczęście zagościło w naszym domu. Teatr wiedeński ponownie zagościł na polskiej scenie. |
|
| Składnia | 2016-03-22 |
| Czy poprawny jest zwrot wsiadła w pociąg, w tramwaj itd. czy tylko wsiadła do pociągu, do tramwaju? | |
| Czasownik wsiąść łączy się z kilkoma przyimkami w zależności od tego, czego dotyczy czynność wsiadania. Mówimy wsiąść do auta, do autobusu, do łodzi, do pociągu, do samochodu, do taksówki, do tramwaju, do samolotu, do windy, mając na myśli zamknięty lub ograniczony przestrzennie środek lokomocji lub poruszania się (winda), ponieważ przyimek do – jak wskazuje „Uniwersalny słownik języka polskiego” pod red. S. Dubisza – wraz z użytym po nim rzeczownikiem komunikuje kierunek ruchu, którego celem jest zwykle wnętrze przedmiotu nazywanego przez ten rzeczownik. Mówimy wsiąść na motocykl, na rower; na okręt, na prom, na statek; na konia, mając na myśli stykanie się z powierzchnią tego, na co wsiadamy. Mówimy także, lecz raczej potocznie: wsiąść w auto, w autobus, w pociąg, w samochód, w samolot (zob. w „Wielkim słowniku języka polskiego”). „Nowy słownik poprawnej polszczyzny” pod red. A. Markowskiego wskazuje, że potocznie dopuszczalne jest określenie wsiąść w coś, zwłaszcza jeżeli wymienia się konkretny pojazd, np. autobus, tramwaj określonej linii, pociąg kursujący na określonej trasie, np. Wsiądzie pan w dwudziestkę i dojedzie do ulicy Płaskiej. Najbardziej rozpowszechnionymi i powszechnie akceptowanymi połączeniami są te z przyimkami do i na, konstrukcja z w jest nacechowana potocznością, dlatego nie w każdej sytuacji będzie dobrze odebrana. |
|
| Składnia | 2016-03-22 |
| Czy poprawne jest sformułowanie zdania w rozmowie z kolegą: Zaprosiłem je (w sensie dziewczyny) na film? | |
| Zdanie jest poprawne, ponieważ zaimek wskazujący rodzaju żeńskiego ona w liczbie mnogiej ma formę one, a w bierniku, którego użycia wymaga tutaj czasownik zaprosić (kogo? co?), zaimek ten ma właśnie formę je. W rodzaju męskim powiedzielibyśmy: Zaprosiłem ich (chłopców) na film. Pełną odmianę tego zaimka można znaleźć m.in. w „Słowniku gramatycznym języka polskiego: http://sgjp.pl/leksemy/#90012/on. |
|